"Wala nag mas sasarap pa sa papaitan na sobrang pait"... yan ang narinig ko nang minsan kumain ako sa carinderia sa Guadalupe. Sa bawat higop ng sabaw ng katabi ko, sabay sa saliw ng awiting "Remember Me " ni Renz Verano, bigla ako napaisip, pwede kaya i-apply ang ganitong concept sa tunay na buhay??
Bilang tao, isa tayong indibidwal, meron kanya-kanyang pananaw, iba't ibang pagkatao. Ang gusto ng isa ay maaring taliwas sa ikasasaya ng iba. Sabi nga nila, kailangan mo lang matutong sumunod sa alon...makibagay, makisama... pero how long??
Let's admit it, we cant deny that each one of us has their own share of bitterness... pede sa isang bagay, and of course to someone... Pero ang tanong binigyan ba natin sila ng chance para malaman kung bakit sila ganun?? If yes, naging sapat ba ito para masabing may karapatan tayo manghusga? "Lahat tayo ay hindi perpekto, lahat tayo ay may shortcomings kung tawagin... minsan hindi mo alam na nasa iyo pala ang problema... I heard sa isang guest speaker namin as isang class that you have to be sensible enough, ilagay mo ang iyong sarili sa taong kinaiinisan mo or sa taong kakaiba para sayo, para maintindihan mo ang sitwasyon niya, but not to the extent na niloloko mo na sarili mo at nagiging tupperware ka na... plastik... Dont judge others sabi rin ni direk...
We have to learn how to condone others. Of course, forgiveness, it takes time and sometimes long years of waiting, wag naman sana lifetime... When all things were said and done, tayo rin naman ang sasalo ng kung anuman ang kapalit. There's always a room for reconciliation... I believe that.
Its better not to be bitter, but for others being bitter is the maxim of their heart, it makes them feel disenthral... FREE... unchained from some frantic reasons, I dont know... Letting go of our odd mistakes and having a positive oulook for a fresh start is always helpful.
Umorder ako ng PAPAITAN pagkaalis ng katabi ko, napansin ko hindi naman pala papaitan yung inorder niya, iba itsura eh... PULUBE yan!... =p
No comments:
Post a Comment